Dat therapie op momenten van extreme woede niet mogelijk is, is vanzelfsprekend. Maar dat wil niet zeggen dat we mensen per definitie alleen laten tijdens zo’n momenten. Integendeel: we zetten zowel hier als in onze HIC-afdeling (High Intensive Care) sterk in op de holdingtechniek: een vorm van manuele fixatie waarbij we met 4 hulpverleners iemand letterlijk vasthouden of nabij zijn totdat hij of zij tot rust komt.
Waar zorgprofessionals in het verleden over heel weinig tools beschikten om met agressie om te gaan, en daardoor vaak aangewezen waren op improvisatie, is die gereedschapskist intussen dus veel rijker gevuld. In de nieuwe gebouwen voor de cluster dubbeldiagnose zijn de verschillende vormen van de-escalerende kamers een belangrijke troef. De comfortrooms zijn prikkelwarm: in warm aangeklede kamers kunnen mensen zich terugtrekken om tot rust te komen wanneer het even wat moeilijker gaat. Belangrijk daarbij is dat de deuren van die kamers nooit op slot gaan; ze kunnen te allen tijde betreden en ook weer verlaten worden. Hetzelfde geldt voor de zogenaamde herstelkamers, waar mensen naartoe kunnen wanneer ze zich boos voelen. Omdat woede hier een plaats mag krijgen, zijn de herstelkamers eerder prikkelarm en aangekleed met materialen die tegen een stootje kunnen. Wanneer iemand echt een gevaar vormt voor zichzelf of voor anderen, is afzondering mogelijk in enkele afzonderingskamers. De tijd dat mensen voor extreem lange of onbepaalde tijd afgezonderd werden, is gelukkig al lang vervlogen. Afzondering houdt hier altijd op van zodra de acute gevaarsituatie geweken is. Zeker bij onze kinderen en jongeren is dat in de praktijk meestal al na 10 of 15 minuten. Ook kiezen we er in de nieuwbouw resoluut voor om geen vormen van mechanische fixatie toe te passen. Bijzonder is tot slot dat de afzonderingskamers in dit gebouw zodanig gebouwd werden, dat rooming-in hier zelfs tijdens crisissituaties mogelijk is. Dat laat ons toe om samen met de naasten van onze patiënten te zorgen voor een hoge mate van nabijheid. —